ολοθυμού

ὁλοθυμοῡ (Μ)

επίρρ. με πολύ θυμό, με πολλήν οργή («οὕτως εἰπὼν ὁλοθυμοῡ ἐντέστη κατ' ἐμοῡ τε», Διγ. Ακρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὁλ(ο)-* + θυμός + επιρρμ. κατάλ. -οῦ (πρβλ. πανταχ-ού)].